دزدیده چون جان میروی - مولوی بلخی
دزديده چون جان مي روي اندر ميان جان منسرو خرامان مني اي رونق بستان منچون مي روي بي من مرو اي جان جان بي تن مرووز چشم من بيرون مشو اي شعله تابان منهفت آسمان را بردرم وز هفت دريا بگذرمچون دلبرانه بنگري در جان سرگردان منتا آمدي اندر برم شد کفر و ايمان چاکرماي ديدن تو دين من وي روي تو ايمان منبي پا و سر کردي مرا بي خواب و خور کردي مراسرمست و خندان اندرآ اي يوسف کنعان مناز لطف تو چو جان شدم وز خويشتن پنهان شدماي هست تو پنهان شده در هستي پنهان منگل جامه در از دست تو اي چشم نرگس مست تواي شاخ ها آبست تو اي باغ بي پايان منيک لحظه داغم مي کشي يک دم به باغم مي کشيپيش چراغم مي کشي تا وا شود چشمان مناي جان پيش از جان ها وي کان پيش از کان هااي آن پيش از آن ها اي آن من اي آن منمنزلگه ما خاک ني گر تن بريزد باک نيانديشه ام افلاک ني اي وصل تو کيوان منمر اهل کشتي را لحد در بحر باشد تا ابددر آب حيوان مرگ کو اي بحر من عمان مناي بوي تو در آه من وي آه تو همراه منبر بوي شاهنشاه من شد رنگ و بو حيران منجانم چو ذره در هوا چون شد ز هر ثقلي جدابي تو چرا باشد چرا اي اصل چار ارکان مناي شه صلاح الدين من ره دان من ره بين مناي فارغ از تمکين من اي برتر از امکان منآواز: احمد شاملو