جملهٔ دیوان من دیوانگیست - عطار نیشابوری
صوفی که از مردان حق سخن می‌گفت و خطاب پیری به اوشعر مکملصوفیی را گفت آن پیر کهنچند از مردان حق گویی سخنگفت خوش آید زنان را بردوامآنک می‌گویند از مردان مدامگر نیم زیشان، ازیشان گفته‌امخوش دلم کین قصه از جان گفته‌امگر ندارم از شکر جز نام بهراین بسی به زان که اندر کام زهرجملهٔ دیوان من دیوانگیستعقل را با این سخن بیگانگیستجان نگردد پاک از بیگانگیتا نیابد بوی این دیوانگیمن ندانم تا چه گویم، ای عجبچند گم ناکرده جویم، ای عجباز حماقت ترک دولت گفته‌امدرس بی‌کاران غفلت گفته‌امگر مرا گویند ای گم کرده راههم به خود عذر گناه من بخواهمی‌ندانم تا شود این کار راستیا توانم عذر این صد عمر خواستگر دمی بر راه او در کارمیکی چنین مستغرق اشعارمیگر مرا در راه او بودی مقامشین شعرم شین شرگشتی مدامشعر گفتن حجت بی‌حاصلیستخویشتن را دید کردن جاهلیستچون ندیدم در جهان محرم کسیهم به شعر خود فروگفتم بسیگر تو مرد رازجویی بازجویجان فشان و خون گری و راز جویزانک من خون سرشک افشانده‌امتا چنین خون ریز حرفی رانده‌امگر مشام آری به بحر ژرف منبشنوی تو بوی خون از حرف منهر که شد از زهر بدعت دردمندبس بود تریاکش این حرف بلندگرچه عطارم من و تریاک دهسوخته دارم جگر چون ناک دههست خلقی بی نمک بس بی‌خبرلاجرم زان می‌خورم تنها جگرچون ز نان خشک گیرم سفره پیشتر کنم از شوروای چشم خویشاز دلم آن سفره را بریان کنمگه گهی جبریل را مهمان کنمچون مرا روح القدس هم کاسه استکی توانم نان هر مدبر شکستمن نخواهم نان هر ناخوش منشبس بود این نانم و آن نان خورششد عنا القلب جان افزای منشد حقیقت کنز لایفنای منهر توانگر کین چنین گنجیش هستکی شود در منت هر سفله پستشکر ایزد را که درباری نیمبستهٔ هر ناسزاواری نیممن ز کس بر دل کجا بندی نهمنام هر دون را خداوندی نهمنه طعام هیچ ظالم خورده‌امنه کتابی را تخلص کرده‌امهمت عالیم ممدوحم بس استقوت جسم و قوت روحم بس استپیش خود بردند پیشینان مراتا به کی زین خویشتن بینان مراتا ز کار خلق آزاد آمدمدر میان صد بلا شاد آمدمفارغم زین زمرهٔ بدخواه نیکخواه نامم بد کنید و خواه نیکمن چنان در درد خود درمانده‌امکز همه آفاق دست افشانده‌امگر دریغ و درد من بشنودییتو بسی حیران‌تر از من بودییجسم و جان رفت وز جان و جسم مننیست جز درد و دریغی قسم منشاعر: حضرت عطار نیشابوریبقلم: علی منهاجبکوشش: فهیم هنرورRumiBalkhi.Com