#4 - Jacques Brel (S03)
Een wonderlijke paradox: de man die mislukte als trouwe vriend en vader, schreef de allermooiste liedjes over de liefde en zong ze met de overtuigingskracht van een geboren vriend. “Verlaat me niet…” Hij heeft het vaak voor zijn vrouw Miche gezongen als die bezig was haar koffers te pakken. Maar dan zag ze die trouwe hondenkop, iets schuin met de ogen waaraan je niet ontkomen kon en dan bleef ze maar weer. “Had ik hem dan in een kooitje moeten doen en mijn leven slijten met een verzuurde chagrijn? Ik heb inderdaad wel over scheiden gedacht als hij weer eens bij een ander was. Maar dan dacht ik: hij is nu bij haar, maar voor hoe lang? Bij mij is hij al ons leven lang.” Stel nou dat Jacques ook thuis was gebleven, en een voorbeeldig huisvader was geweest...had hij dan al die liedjes wel geschreven?