"Dat maakt ons helemaal niets uit".
Uiterààrd reageer je begripvol als ouder. Een beetje van 'et alors? Dat maakt ons helemaal niets uit, jongen, dat jij op jongens valt. Dat is toch vanzelfsprékend?'. Je méént dat ook écht. Beste bedoelingen. En toch was zoon ontgoocheld. Had hij zo lang geworsteld voor dit laconieke antwoord?? Vader en zoon besloten een boek te schrijven over 'hoe dan wél'? Wat moet je wél zeggen? Wat màg? Waarom moet het wél iets uitmaken? En vooral: waarom is zeggen dat je homo bent, nog àltijd niet evident?